sobota, 30 kwietnia 2011

„Traktat Wersalski – pokój czy zawieszenie broni cz. I”


            Stosunek zwycięzców względem Niemiec


W konferencji pokojowej, która rozpoczęła obrady 18 stycznia 1919 roku w Sali Zegarowej francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, uczestniczyli przedstawiciele 27 państw sprzymierzonych i stowarzyszonych, Indie oraz cztery dominia brytyjskie.
Decydującą rolę posiadali jednak przedstawiciele trzech głównych państw alianckich: Prezydent USA : Thomas Woodrow Wilson, premier Wielkiej Brytanii David Lloyd George oraz premier Francji Georges Clemenceau.
W praktyce konferencja była kongresem zwycięzców niż ogólnym zgromadzeniem państw Europy.
Swoich przedstawicieli nie miała Rosja ani Niemcy. W Rosji rządzili bolszewicy, co traktowano jako stadium przejściowe w procesie przeobrażania się Imperium. Pod pretekstem, że Rosja już wcześniej zawarła pokój z Niemcami i Austro-Węgrami nie zaproszono jej na konferencje.
Nie zaproszono również pokonanych Niemiec, którym decyzje miały zostać przedstawione po ich zapadnięciu bez możliwości dyskusji czy apelacji.



I.                    Francja

Georges Clemenceau


Przebieg konferencji odzwierciedlają słowa premiera Clemenceau „Messieurs, la seance est ouverte” – „Obrady są otwarte, ale „la seance” oznacza także „widowisko”. [1]
Miejsce podpisania traktatu nie było przypadkowe. W tej samej wersalskiej Sali Lustrzanej, gdzie Niemcy upokorzyli Francję 18 stycznia 1872 roku, gdy po przegranej przez Francję wojnie z Prusami, obwołano Wilhelma I cesarzem niemieckim. W rocznice niemieckiego triumfu, 19 stycznia 1919 roku,  nastąpiła konferencja, w której role zwycięzcy zostały odwrócone.
Francuska polityka była kierowana pewną formą „nienawiści” do Niemców. Całkowite podporządkowanie się woli aliantów spowodowało, że Francuzi mogli teraz wyładować swą chęć odwetu. Tak więc polityka premiera Clemenceau dążyła do jak największego osłabienia Niemiec, odsunięcie jej na drugi plan na arenie międzynarodowej oraz nałożenia hańbiących „Prusaków” sankcji militarno-ekonomiczne.


II.                  Wielka Brytania

David Lloyd George


Wielka Brytania poniosła mniejsze straty niż Francja. Działania wojenne, nie licząc kilku nalotów Niemieckich sterowców Zeppelinów które zresztą niewiele zdziałały, nie dotknęły bezpośrednio terenów Wielkiej Brytanii.
Również polityka względem Niemiec była inna. Wielka Brytania jako państwo wyspiarskie trzymało się doktryny zakładającej równowagę sił. Obawiano się przede wszystkim, że Francja doprowadzi do dominacji nad wykrwawioną Europą. Słabe Niemcy i rozdarta wewnętrznie Rosja równały się dominacji Francji na kontynencie.
Brytyjczycy mieli inne powody aby Niemcy nie zostały całkowicie osłabione. Widziano w państwie Niemieckim barierę przed rozprzestrzenieniem się komunizmu na Zachód. Realia były jednak inne. Ludność Niemiecka, w szczególności klasa robotnicza tylko czekały na wkroczenie Armii Czerwonej i wprowadzeniu nowego porządku.

III.                USA

Woodrow Wilson


Stany Zjednoczone Ameryki poniosły najmniejsze starty spośród głównych uczestników wojny. Przyłączenie się tego żyjącego w izolacji państwa przechyliło ostatecznie szalę zwycięstwa.
„Niewyczerpalne” zasoby ludzkie oraz potężna gospodarka odegrały decydującą rolę. Pożyczki pieniężne uratowały sytuację ekonomiczną Wielkiej Brytanii i Francji. Wydawało by się, że dzięki zadłużeniu, Ameryka posiadała decydujący głos. Jednak wyjście z jaskini izolacjonizmu było krótkotrwałe. Wodroow Wilson musiał pozostawić Europe samą sobie ze swoimi problemami. Liga Narodów, której sam był inicjatorem, musiała rozwiązywać spory międzynarodowe bez czynnego udziały Stanów Zjednoczonych. Osłabianie kogokolwiek nie było w interesie Ameryki. Odległości były wystarczające, aby ponownie usunąć się w cień. 



Państwo
Przedstawiciel
Cele

Francja

Premier Georges Clemenceau



 Osłabienie Niemiec


Wielka Brytania

Premier David Lloyd George
 Silne Niemcy w polityce
 równowagi sił


Stany Zjednoczone Ameryki

Woodrow Wilson
Propagowanie demokracji, założenie forum międzynarodowego




Bibliografia 
  • Bogusław Wołoszański "Honor Żołnierza"
  • Norman Davies "Europa"
  • Polityka wydanie specjalne "Jak rozpętała się II Wojna Światowa"






Brak komentarzy:

Prześlij komentarz